چو دریابد کسی رنگ ادای چشم خود کامش

نهانتر از رگ خواب است موج باده در جامش

رساییها به فکر طرهٔ او خاک می بوسد

مپرس از شانهٔ کوتاه دست آغاز و انجامش

خیال او مقیم چشم حیران است ، می ترسم

که آسیبی رساند جنبش مژگان بر اندامش

به ذوق شوخی آن جلوه چون آیینهٔ شبنم

نگاهی نیست در چشمم که حیرانی کند رامش

تبسم ساغر صبح تمنای که می گردد

اگر یابی به صد دست دعا بردار دشنامش

گر این باشد غرور شیوهٔ نازی که من دیدم

به کام خویش هم مشکل که باشد لعل خودکامش

چه امکان است دل را در خرامش ضبط خودکردن

همه گر سنگ باشد بر شرر می بندد آرامش

اگر در خانهٔ آیینه حسنش پرتو اندازد

چو جوهر لعمهٔ خورشید جوشد از در و بامش

نه تنها در دل آیینه رنگ جلوه می خندد

در آغوش نگینها هم تبسم می کند نامش

طواف خاک کویش آنقدر جهد طرب دارد

که رنگ و بوی گل در غنچه ها می بندد احرامش

در آن محفل که حسن عالم آرایش بود ساقی

فلک میناست می عیش ابد خورشید ومه جامش

ز نخل آن قد دلجو نزاکت را تماشا کن

که خم گردیده شاخ ابرو از بار دو بادامش

امید از وصل او مشکل که گردد داغ محرومی

نفس تا می تپد بر خویش درکار است پیغامش

سر انگشت اشارات خطش با دیده می گوید

حذر باید ز صیادی که خورشید است در دامش

مریض شوق بیدل هرگز آسودن نمی خواهد

که همچون نبض موج آخر کفن می گردد آرامش